Het waargebeurde verhaal van ******olie en GO2

Er was eens in een land niet van hier vandaan een oliebedrijf dat pompstations overnam van het bedrijf dat zich uit haar land terugtrok. Op een goede dag besloot dit bedrijf – we noemen haar ******olie – om een eigen naam te voeren voor haar nieuw verworven stations. Het siert een oliebedrijf immers om om voor al haar bezittingen een eigen, originele naam te hebben. 

******olie riep een paar wijze mannen en vrouwen bij elkaar die hun hoofden bogen hoe deze kwestie aan te pakken. “Noem het gewoon ‘******olie Pompstation’ opperde de oudste en dus meest wijze man. ‘Welnee,’ zei een wijze dame, ‘dat is ouderwets, het moet een Engelse naam zijn. Wat dachten jullie van ******oil Gas Station?’
‘Mens, ga naar je pingkransje,’ zei een grijze eminentie. We zijn de Ogane niet.’
En zo kibbelden ze tot iemand het idee opperde een wedstrijd uit te schrijven. Allemaal knikten goedkeurend, ja, dát zouden ze doen, een wedstrijd uitschrijven. Een vrekkig commissielid bedacht dat het ook zou schelen in de kosten, ze moesten immers op hun dukaten letten want het ging niet goed in de wereld.

Ze lieten herauten en koeriers het nieuws door het hele land rondbazuinen: ‘Doe mee, doe mee. Bedenk de naam en laat je tot held slaan. Je naam zal voor eeuwig worden vastgelegd in het Boek van ******olie.’

Het volk juichte, iedereen wilde immers tot held worden geslagen. Ze togen massaal aan de slag. Ze slepen hun potloden, poetsen hun muizen op, betaalden hun ADSL-rekeningen en bogen zich over een oplossing. De naam moest nieuw zijn, in hun rijk en in alle andere rijken van de wereld. Velen raadpleegden de Machtige Wijze, de omnipotente Google, die de ontbetwiste heerser was in het Land van Kennis. Ze gunden hem geen rust, de lucht boven het Land van Kennis gonsde van de activiteit, de machtige Google hield dag en nacht audiënties. 

En toen ... was het eindelijk zover: de heersers van ******olie namen plechtig plaats achter hun tafel en het volk stroomde toe en hield de adem in. De naam! Als die bekend was, wisten ze ook wie er die dag met olierijke pracht en praal tot held zou worden geslagen. Ze zouden diep voor hem buigen, ze zouden het hun kinderen, hun kleinkinderen vertellen. Die gedenkwaardige dag zou voor altijd in de annalen blijven voortleven. 

De paukenspeler gaf een roffel. De koperblazers bliezen hun wangen stuk. De spanning steeg. “En de naam is...”
Mannen spanden hun kaken, knepen hun ogen dicht. Vrouwen roken driftig aan hun zakdoeken met alcolado, de opwinding werd sommigen te veel. 

“...GO2!”
Niemand bewoog. Hadden ze het goed gehoord? Was dit een bekendmaking van ******olie of van Ajemgold? Weer klonk het: “...GO2!” De wijze mannen keken trots en achter de tafel applaudisseerde er iemand. Het volk raakte in de war maar het applaus klonk dwingend en de massa klapte mee al wisten ze niet waarom. “Mooi!’ riep de directeur van ******olie. “Prachtig!” riep de commissie van wijze mannen als één man. “O, beeldschoon, werkelijk!’ kweelden de wijze dames.
Toen riep iemand uit het publiek: “Dieven! Fufuruman! Abangi’s zijn jullie!” Hij worstelde zich woedend uit de menigte en ging vooraan staan: “Het bestaat al! Vraag het maar aan de heerser van het Land van Kennis!’
“Google!”, gonsde het door de menigte. “Google!” riep een opgeschoten jongen en hij hield een klein rechthoekig apparaat omhoog. “Kijk maar, zie het zelf.”
En ja hoor, ze zagen het allemaal: het stond er zwart op wit, geel op blauw, groen op zwart en pimpelpaars op hemelsblauw: een G, een O en een 2.

“Leugens!” riep de nestor der wijze mannen, “allemaal leugens. Dat vierkante kastje is geen land, dit is een land, het rijk Suriname. Hier bestaat het en daar gaat het om.” Hij keek minachtend naar het volk: “Zijn jullie echt zo dom om te geloven dat in dat kleine zwarte doosje mensen en landen en bedrijven wonen? Wat een onzin!”

Maar toen staken alle mensen één voor één hun handen in hun tas of zak en haalden hun eigen doosjes tevoorschijn, sommigen zwart, anderen roze, je had er zilveren bij en zelfs roze met poesjes en glittersteentjes erop. En allemaal zagen het: zoveel G’s en O’s en 2-tjes hadden ze nog nooit bij elkaar gezien. Toen begrepen ze het, ze waren beetgenomen. Ze protesteerden hevig en vroegen om het hoofd van de held, ze eisten de kop van de nestor der wijze mannen.  

Ze beraamden een paleisrevolutie. Maar ******olie was oppermachtig en als een echte despoot weigerden zij om te buigen. 

Toen, in het heetst van de oproer, kwam er een koerier aangesneld met een boodschap uit een ander rijk. De vreemde koning was boos, de naam op zijn zegel was gestolen door een naburige heerser. En de koning pikte dat niet. Hij besloot dat het tijd was om de leugenachtige heersers van ******olie een lesje te leren. Hij beraamde een plan.

Wil je weten hoe dit afloopt? Blijf in sprookjes geloven maar weet dat alleen de waarheid echt is. 

Not The End.