God zij met ons Suriname

leg de muur de handen op

zodat hij zien kan

blaas in de oren van het gezag

zodat ze opengaan

til het deksel van de doofpot

zodat de vlammen oplaaien

en recht en waarheid vrijmaken

zwaai met je moker 

sla de drempels tot gruis

opgeworpen door mooipraters

met botervette koppen

en tien vuile vingers

die ze op de lippen

van het volk willen leggen

ruk een tamarindezweep

van de boom

die haar schaduw laat vallen

over allen met kennis

van goed en kwaad

spaar alleen dat

wat goed is te betrachten.

Product van twee muzen

Bij kerst en oudjaar 2009
Plastic rituelen

weer rituelen van verpakkingen
rode poppen met witte baarden
van boompjes die nooit verteren
kalkoen en ham gelukkig wel

weer rituelen van wat is gedaan
wat nog zal
wat nog echt moet
voor volgend jaar

weer verdrijven van onrustige geesten
in roodwaterwasjes
met rood geluidgeweld
rode sirenes
en rode hanen

een cup Fayalobi
leeft zijn onverteerbaar einde in verweerde staat
op het graf
linten lezen ‘we zullen je nooit vergeten’

alweer plastic rituelen

Ruth San A Jong
December 2009


Lieve Ruth,

Je hebt mijn ‘Malle Muze’ getriggered met je gedicht.
En zoals je op een mato-neti ‘doorsneden’ zou worden, zo kom ik in met het onderstaande:

en rode hanen...
die zich eenzaam koning wanen
in een lege kippenren.
Want de pommen en pasteien,
de kroket en pindasoep
zitten boordvol geliefden
van de leider van die troep.

Dus nu kraait hij uit frustratie
vaker zelfs dan wenselijk is:
"Laat ze schieten, laat ze branden!
Op naar de verdoemenis!
Als ik niet meer lief kan hebben
en geen kindjes meer ontvang
wat kan mij het leven schelen,"
en ons haantje werd toen bang

Stiekem liep hij naar misi Elly
op het grote Mensenplein
met zijn rode kop gebogen
waar die moordenaars ook zijn.
Hij liet zich spatten, liet zich baden
waste hanenhebi's weg
sprak een mondje voor de yorka's
en verdomme, hij had pech...

Want de auto week niet uit
voor een pas 'gewassen' haan
die verwoed begon te kraaien.
Alles toen in lichterlaaie
heel die houten binnenstad.
Dood lag hij daar, op zijn gat.

En we zullen je gedenken
met een lachje en een traan
vreemd hoe 't leven toch kan lopen
voor een oude rode haan!

Claudett 

Sinterklaas houdt niet van kinderen!

Met alle kracht en geweld moet er Sinterklaas gevierd worden in dit land waar het zo heet is dat niet de mussen dood van het dak vallen, maar waar de goedheiligman na een paar uur hard werken naar dode mus ruikt. 
Onder zijn rode tabberd van zwaar Europees fluweel of – erger nog – goedkope Chinese namaak, zijn weelderige witte lokken en  zware rode mijter moet hij proberen het hoofd koel te houden. Wat niet makkelijk is voor een tropenmens dat zijn vrije tijd het liefst doorbrengt in een korte broek en een mouwloos shirt. Maar omwille van Het Kind laat hij zich in een belachelijk warm kostuum hijsen, en doet hij verwoede pogingen om op de voormalige kolonisator te lijken. Hij gaat daarin zelfs zover dat hij enkele van zijn buurjongens overhaalt zich in de meest waanzinnige kleuren satijn te hullen en met Nugget of iets dergelijks (Colonil misschien) hun mooie donkerbruine en lichtbruine gezichten zwart te maken. Kijk, en precies daar begint het gedonder. Dat die pieten zichzelf belachelijk maken moeten zij weten. Ze worden er kennelijk dik voor betaald, net als de Sint die zich laat sponsoren door Nikita of Burger King. Maar een Sinterklaas bestaat bij de gratie van Het Kind. En onze kinderen zien elke dag witte mensen, geen probleem, dus van de Goede Man (?) zouden ze niet bang moeten zijn. Maar we dwingen ze op de schoot te gaan zitten van die Enge Witte Man die ze misschien herinnert aan die andere enge witte mannen uit hun vorige kindertehuis. Die enge man op wiens stijve schoot ze moesten zitten toen niemand keek, toen er geen televisie bij was. Ja, die griezels die door de justitie in Nederland en België nog steeds worden gezocht en die zich uitleven in dit gastvrije land. Wie zoet is, krijgt lekkers...
En onze kinderen kennen zwarte mensen, bruine mensen, lichtbruine mensen en heeeeel donkere mensen die bijna blauw lijken. Ook geen probleem. Maar die arme bloedjes snappen geen sikkepit van die ‘sjwarte’ mannen met die grote, ongekamde afro’s. Kon Piet niet even naar de barber of heeft hij geen zuster die de bos ongeregeld netjes voor hem kan vlechten? En dan die gezichten waar het zweet, aangemoedigd door de tropische temperaturen en aangetrokken door de zwaartekracht,  zich door het zwartsel een weg baant, onderwijl de kleur hier en daar meenemend? Vind je het gek dat ze gaan gillen, hun lieftallige keeltjes openzetten en tegenstribbelend hun cadeau in ontvangst nemen? 
Onze nationale zenders laten dit ‘kinderplezier’ ongebreideld zien op de televisie. Op beeldbuis en plasmascherm tonen de handel, de kindertehuizen, oppashuizen en scholen dat ze wars zijn van kinderleed. Zoals de eerste schreeuw van een pasgeborene tot vreugde stemt – het leeft, het leeft! – zijn tranen op het Sinterklaasfeest ‘vreugde-uitingen’ van kinderen die ‘niet zo gek moeten doen’, die ‘bobo’s zijn.  Maar wees eerlijk: het is toch om te huilen als je landgenoten zichzelf kunstmatig zwart moeten maken om voor ‘echt’ door te gaan? En dan den lasi den kleur bij! Wat een verval, wat een destructie en dat ter meerdere eer en glorie van Het Kind!

La-we-ophouden-met die apestreken, no. Die kinderen huilen, ze zijn bang. Punt uit. Laat ze met rust. Wil je ze een cadeautje geven, ga en koop dat ding, geef dat kind een brasa, zeg: ‘Ik vind je lief en daarom krijg je een pop/bal/beer (neeee, geen geweer!) en ga over tot  de orde van de dag. Dan hoef je ook niet  te wachten tot 5 december.  Koop een ijsje (of een Dame Blanche of een Double Chocolate wat mij betreft) en doe iets leuks met je kind. Maar vier geen Sinterklaas meer want hij is niet echt en hij stinkt en zijn schimmel zit ergens onder die broeierige mijter. En Piet is gewoon het korte woord voor boeboelaas!