03/04/2010
Paramaribo - ‘Om te leven, leeft ze niet’, is de laatste regel uit het gedicht ‘Leven’ van Alphons Levens over de vrouw tijdens de bijzondere Schrijversgroep ‘77-avond in Tori Oso. Met dit gedicht geschreven in 1992, kenschetste Levens na bijkans achttien jaren de nog steeds actuele leef- en werksituatie van de Surinaamse vrouw. Met vaste hand dirigeerde Anne-Marie Sanches conferencier, het programma en aan het einde bemoedigde zij de vrouwen met de woorden: woman, uma, vrouw, mujer i’m proud of you.
Ismene Krishnadath vervolgde de avond met een stuk uit ‘Eens op een einde’, waarmee zij de panelleden boeide en tegelijkertijd verraste. Dit vanwege het feit dat Krishnadath van origine een jeugdliteratuurschrijfster is. Volgens Eddie van der Hilst en Roue Hupsel was het verhaal goed opgebouwd terwijl Frits Wols haar schrijfstijl gedurfd noemde.
In tegenstelling tot dat van Krishnadath, was het verhaal van Arlette Codfried volgens Wols geschikt als concept voor een volkstoneel. Codfried herinnerde in haar laatste woord panelleden en publiek eraan dat zij schreef op basis van alledaagse gebeurtenissen. Het verhaal over Marnie was geschreven naar aanleiding van het programma Whazz up, waarbij de schrijfster zich afvroeg wat als je naar een dergelijk programma kijkt en je ziet je man, die volgens jou op dienstreis is in het buitenland. Codfried kreeg bijval van het publiek die het oneens was met Wols en juist van mening was dat ook dit verhaal een waardige plek verdiende.
Michiel van Kempen bracht diepzinnige gedichten en Claudette de Bruin werkte danig op de lachspieren van het publiek door haar voordracht. Humoristisch en krachtig met bijbehorende lichaamsbewegingen die het gepresenteerde accentueerden. “Ik hou van taal en speel ermee”. Alida Neslo de hekkensluiter , deelde met het publiek ervaringen uit haar dagboeken waarin zij vanaf haar twaalfde schrijft en kreeg daarvoor een welverdiende waardering. Volgens Wols kon Neslo de magie in haar stem wanneer zij bezig was ,goed gebruiken bij radioprogramma’s. Neslo die een bekend theatermaakster is, bevestigde haar liefde voor radiowerk en besloot met , “misschien komt dat nog”. Bij de ontroerende voordracht van Jeanett Vonsee over haar overleden moeder neigde menigeen eenmaal diep te slikken.
Hilde Neus gaf een demonstratie van een vrouw die verschillende petten op had. In haar korte intro waarin zij over haar liefde voor onderzoek vertelde, werd zij door Wols gestimuleerd, meer dan ooit de Surinaamse geschiedenis te onderzoeken en vast te leggen. Alle presentatoren waren stuk voor stuk uniek in hun presentatie. De avond had een vlot verloop en was zeker de moeite meer dan waard.-.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten